Κάποιες σκέψεις..

Τί κάνει ένα έθνος μεγάλο; Τί κάνει ένα έθνος να επιβιώσει χιλιάδες χρόνια ανάμεσα σε εχθρούς; Η δυνατότητα του να προσαρμόζεται στις συνθήκες και να μαθαίνει από τα λάθη του παρελθόντος. Αν δεχτούμε την παραπάνω πρόταση ως ορθή, τότε θα πρέπει να μας κάνει να αναρωτιόμαστε. Πώς καταφέραμε να διαιωνιστούμε σαν Έθνος; Δεν προσαρμοστήκαμε ποτέ αρκετά (ίσως μόνο κατά τη διάρκεια της Ρωμαιοκρατίας που έληξε με την αρχή της Τουρκοκρατίας) και δεν μάθαμε ποτέ από τα λάθη μας.
Ας θέσουμε όμως μια πιο ρεαλιστική έναρξη για τους προβληματισμούς μας. Ας ξεκινήσουμε περί το 1821, όταν και αποφασίσαμε ότι δε μας βόλευε πλέον ο ζυγός και θέλαμε (επιτέλους) αυτοδιάθεση. Αλλά τελικά γιατί τη ζητούσαμε; Οι προύχοντες,οι άνθρωποι της εξουσίας αποζητούσαν τη δυνατότητα να έχουν περισσότερα κέρδη. Να μην απαιτείται η καταβολή πλούτου σε κάποιον πασά. Ο λαός βέβαια ήθελε ανεξαρτησία. Δεν επιθυμούσε την αντικατάσταση ενός αφέντη από άλλο. Και τελικά τί κάναμε; Επιδείξαμε πρωτοφανή ανωριμότητα. Συνάψαμε δάνεια χωρίς να έχουμε τρόπο να τα ξεπληρώσουμε, χωρίς έσοδα. Και φυσικά δεν τα χρησιμοποιήσαμε για να βάλουμε τις βάσεις ενός υγιούς κράτους. ΤΑ ΦΑΓΑΜΕ! Και η ιστορία φυσικά συνεχίστηκε ως είχε. Συνεχής δανεισμός αλλά ελάχιστοι ηγέτες. Πόσες χρεωκοπίες έπρεπε να κηρύξουμε για να καταλάβουμε ότι δεν είναι δυνατόν να καταναλώνεις περισσότερα από όσα παράγεις;

Τα οικονομικά προβλήματα όμως δεν είναι και τα μόνα που αντιμετωπίζει η χώρα μας. Βρισκόμαστε εδώ και 15 χρόνια εγκλωβισμένοι σε μία αντεθνική πολιτική ποτισμένη από φοβικά σύνδρομα. Αποδεχόμαστε να ονομάζουν γκρίζες ζώνες τα χωρικά μας ύδατα (Ανατολικό Αιγαίο), να αμφισβητούν τα κυριαρχικά μας δικαιώματα (Υφαλοκρηπίδα και Α.Ο.Ζ.), να δημιουργούν σημαίες ανεξαρτησίας σε ολόκληρες περιοχές (Θράκη), ενώ όμοροι λαοί να τραγουδούν ύμνους απελευθέρωσης «κατεχόμενων εδαφών» (Τσαμουριά, Μακεδονία του Αιγαίου). Αδυνατούμε εδώ και 40 χρόνια να λήξουμε την κατοχή ολόκληρης της Βόρειας Κύπρου. Δεν είχαμε καν τη σοβαρότητα να απαντήσουμε όταν χανόντουσαν στα νερά του Αιγαίου ήρωες. Δε μάθαμε το βασικότερο μάθημα που είχε να μας διδάξει η πολεμική μας ιστορία. Ότι η διπλωματική δύναμη ενός κράτους εξαρτάται από τη δύναμη των όπλων του και μόνο.

Φτάσαμε λοιπόν εν έτει 2011. Ο λαός μας βυθίζεται όλο και περισσότερο στη φτώχεια. Ανίκανες κυβερνήσεις επί 30+ χρόνια διαγωνίζονται στο ποιος είναι μεγαλύτερος προδότης των προσδοκιών του απλού Έλληνα. Η κάθε επαγγελματική ομάδα στρέφεται εναντίον της άλλης και έχει απωλεσθεί κάτι ουσιαστικό. Η πίστη του λαού σε κάθε μορφή εξουσίας. Πολιτική, Ιερατική, Στρατιωτική. Έχουμε πολιτικούς-μαριονέτες που ξεπουλάνε το δημόσιο πλούτο σε Ευρω-Αμερικανούς «επενδυτές» και τα κυριαρχικά δικαιώματα σε τραμπούκους τρομοκράτες εξ’Ανατολών. Δεν έχουμε τα χρήματα να αποπληρώσουμε τα (κατά κάποιες απόψεις) επαχθή μας δάνεια αλλά απεμπολούμε την πιθανότητα να ασκήσουμε τον έλεγχο στην υφαλοκρηπίδα και την αποκλειστική οικονομική μας ζώνη και να βρούμε ενεργειακές πηγές, δημιουργώντας αυτοτέλεια και βιομηχανική παραγωγή. Είναι αδιανόητο για κάθε λογικό άνθρωπο. Ας κάνουμε μια υπόθεση εργασίας. Ένας Έλληνας χρωσταέι όλο το βιος του στις τράπεζες. Κάτι η κατανάλωση, κάτι τα πανωτόκια, ο κλητήρας του χτυπάει την πόρτα και του λέει ότι θα του πάρουν την μόναδική του περιουσία, το σπίτι του. Κάποιος φίλος όμως του είχε πει κάποια στιγμή ότι κάτω από το σπίτι έχει -ας πούμε- το θησαυρό του Αλή πασά. Υπάρχει κάποιος εξ’υμών που δε θα έκανε την απέλπιδα προσπάθεια να τον βρει, να ξεχρεώσει και να ζήσει αξιοπρεπώς; Το ίδιο συμβαίνει με τη χώρα μας. Όπου τράπεζες, είναι οι ..τράπεζες και τα funds, σπίτι το ..Αιγαίο και η Αν. Μεσόγειος και χρυσάφι τα ..πετρέλαια και το φυσικό αέριο. Και εμείς τι κάνουμε; Παρακολουθούμε τον καθε τυχάρπαστο μεγαλομανή απόγονο των Μογγόλων να μας απειλεί ότι (άκουσον-άκουσον) δε θα μας αφήσει να ασκήσουμε τα κυριαρχικά μας δικαιώματα στο Καστελόριζο, στο Αιγαίο και στην Κύπρο. Και το δεχόμαστε. Γιατί; Αν υπάρχει μία στιγμή τα τελευταία χρόνια που μας «συμφέρει» μια σύγκρουση, είναι τώρα. Και θα το αναλύσω. Η οικονομία μας μαστίζεται από την ύφεση. Η ανεργία είναι στα ύψη και οι Ένοπλες Δυνάμεις μας παραπαίουν προσπαθώντας με φιλότιμο και μόνο εφόδιο το προσωπικό τους, να παραμείνουν επιχειρησιακές και δυνατές απέναντι σε ένα εχθρό, κράτος εν κράτει, με αυτόνομες βιομηχανίες και πλούτο, που μπορεί και αναβαθμίζεται συνεχώς. Γιατί να χτυπήσουμε τώρα  με την πρώτη πρόκληση; Όχι γιατί έχουμε τις πλάτες Αμερικανών και Ισραηλινών. Αλλά γιατί ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ ΚΑΤΙ ΝΑ ΧΑΣΟΥΜΕ. Και εξηγώ. Υπάρχουν τρία πιθανά αποτελέσματα:

            1.         Κερδίζουμε τη σύγκρουση. Τα κέρδη είναι αυτονόητα. Ένα Έθνος που ξαναβρίσκει τη χαμένη αξιοπρέπεια και περηφάνια του. Που δύναται να εξαντλήσει τις πιθανότητες ανεύρεσης και εκμετάλλευσης φυσικού πλούτου και έτοιμο να αναγεννηθεί από τις στάχτες και να μεγαλουργήσει.

            2.         Δεν κερδίζει κανείς. Έχουμε θέσει τα όρια ανοχής μας, έχουμε καταφέρει ένα καίριο πλήγμα στον εγωισμό και τη μεγαλομανία της γείτονος και έχουμε πλέον τη δυνατότητα να ορίσουμε 12 ν.μ. χωρικών υδάτων, υφαλοκρηπίδα και Α.Ο.Ζ. μια και θα έχει καταστεί σαφές ότι αμφισβήτησή τους ισοδυναμεί με νέα σύγκρουση.

            3.         Χάνουμε τη μάχη της Ανατολικής Μεσογείου, του Αιγαίου, της Κύπρου. Το χείριστο σενάριο απώλειας εδαφών αποτελεί και τον εφιάλτη που μας έχει οδηγήσει στο φοβικό μας σύνδρομο. Σε αυτήν την περίπτωση, αν και θα έχουμε κερδίσει τη χαμένη περηφάνια ενός ολόκληρου λαού εν μέρει, θα πρέπει να διαχειριστούμε τις απώλειες. Εντούτοις, θα έχουμε απωλέσει εθνική κυριαρχία μαχόμενοι, όχι λόγω δανείων. Με δική μας απόφαση. Με δικό μας ρίσκο.

Επιπλέον, σε κάθε περίπτωση, αποκτούμε τη δυνατότητα να κατηγορήσουμε τους «εταίρους» μας για άφεση της χώρας στην τύχη της, μη υπεράσπιση των δικαιωμάτων μας (ως σύμμαχο χώρα-μέλος της Ε.Ε.) και φυσικά να ζητήσουμε διαγραφή χρεών λογω της πολεμικής μας περιπέτειας (στην οποία δεν μας βοηθήσανε ως θα όφειλαν).

Ίσως μια πολύ απλοϊκή προσέγγιση των πραγμάτων αλλά μερικές φορές όταν δε βρίσκεις λύσεις στα προβλήματά σου, πρέπει να τα βλέπεις όσο πιο απλά γίνεται. Δεν πιστεύω ότι μπορεί να συμβεί το τρίτο ενδεχόμενο. Δε δύναμαι να το πιστέψω. Και φυσικά δεν εξακοντίζω λέξεις μη αναλογιζόμενος τις συνέπειες τους. Θα είμαι εκεί, όχι κάπου μακριά. Φυσικά και οι συγκυρίες και οι συμμαχίες θα παίξουν το ρόλο τους. Αλλά ως καχύποπτος Έλληνας, δεν τις βάζω στην εξίσωση δυνάμεων. Αν τελικά έρθουν, ακόμα καλύτερα. Ίσως δεν έρθει κανείς και ίσως ηττηθούμε. Αλλά το τονίζω. Στη μάχη, όχι σε ένα τραπέζι όπου αποφασίσαμε να αφήσουμε το περίστροφο και δυστυχώς το πήρανε και μας απειλήσαν..

by Ioannis Mavroudis on Saturday, September 24, 2011 at 5:45pm